Door Karina Palosi
Online is het nieuwe offline. Ontspannen al dan niet met vrienden? Iets lenen van de buren? De ware vinden met behulp van algoritmes? Verbeterpuntjes doorgeven aan de gemeente? Werken? Kunst? Hebben we apps voor.
Toch kunnen we ons nog niet helemaal uploaden en vallen we tussen wal en script. Op zoek naar de menselijke warmte, het scherm hindert – maar geeft ook nieuwe mogelijkheden. Op de site http://mouchette.org/flesh/tong.html kan je zo dichtbij iemand komen als dat gaat achter glas.
Dit werk heet Digital Flesh & Blood, het is werk van Martine Neddam, die in 1996 mouchette.org heeft gecreëerd, wat sindsdien steeds verder wordt uitgebreid. Mouchette is een fictief 13 jarig meisje, dat erg geïnteresseerd is in de bezoekers van haar site – en zelfmoord. Door haar vragen te beantwoorden in de bijbehorende textboxen, bouwt de kijker een bepaald soort relatie op met Mouchette.
Digital Flesh & Blood is momenteel een onderdeel van de tentoonstelling in upstream.gallery. Deze online tentoonstelling heeft ook een online opening gehad, en op de website kun je de andere bezoekers zien die ook in de ruimte aanwezig zijn. Je ziet ze bewegen, of niet, want de bezoeker is de tentoonstelling ergens in een open tab vergeten. Er is ook een Guided Tour. Ik waardeer dat er geen controls zijn voor de tour, want net als offline, je tourguide ratelt door, en als je het even gemist hebt, helaas, je zult het nooit weten. Ik mis alleen een suppost die verveeld over je schoulders met je meekijkt en je vertelt wat je wel of niet mag aanraken.
Vooral niets moet je tegenwoordig aanraken. Één van de werken, van Akihiko Taniguchi (rechts boven in de upstream.gallery of te https://vimeo.com/401381879) is een leapmotion capture van hoe hij zijn handen wast. Heel mooi wat hij zegt, dat wij online en offline een netwerk vormen, en omdat ons offline netwerk door het virus wordt exploiteerd, proberen we deze tijdelijk te verbreken.
Online, offline en weer online. Het leek even alsof offline niet meer bestond, of dat de grenzen waren vervaagd, maar deze grenzen zullen we nog moeten blijven verkennen. Een klassier is de ‘installation hack’ van Japanse net art duo exonemo (Kensuke Sembo and Yae Akaiwa)uit 2003-2004. In “Natural Process” (http://www.exonemo.com/works/naturalprocess/) nemen ze de Google webpage als object en ze schilderen het, waardoor dit digitale begrip een tastbaar object wordt: een schilderij. Je kan het aanraken, ervoor staan, je verhouden tot het ding. Offline. En toen richtten ze er een webcam op waardoor het weer digitaal is geworden, en op een website en op YouTube te zien was. Je kon naar het tentoongestelde object kijken over het internet. Online.
Het werd door Google Inc. gekocht en een tijdlang was het ook uit hun Tokyo office te zien, met mensen die erlangs liepen of ernaar keken offline – maar het was dus online te zien.
The Kiss (http://exonemo.com/works/thekiss/), het nieuwste werk van exonemo verkent ook de mogelijkheden van intimiteit tussen mensen met behulp van onze intieme apparaten. Misschien nog niet volkomen bevredigend, maar aardig om te zien.